Beste Nederlandse vrienden, jullie kennen mij nog niet. Ik definieer mezelf graag als socialist, vrijdenker, republikein, Belg, Antwerpenaar en Europeaan. Liefst in die volgorde, wat geen onbelangrijk detail is in deze identitair overspannen tijden. Om meer over mij te weten te komen kunnen jullie me altijd googelen, maar verwar mij dan niet met jullie regisseur van Wilde Mossels. Graag onderhoud ik jullie vanaf heden bij gelegenheid over het verloop van de Belgische actualiteit, bekeken vanuit een links perspectief. Met zo nu en dan een uitstapje naar het buitenland, als het wat te benauwd wordt onder de stolp.
België for Dummies
Laat ik deze eerste aflevering wijden aan een korte update van de algemene politieke toestand in België. Die is nooit eenvoudig geweest en zal het nooit worden. Er zijn echter kwatongen die mijn vaderland in een slecht daglicht willen stellen, en die beweren dat wij zes maanden na de verkiezingen nog altijd geen regering hebben. Dat is pure laster. Fake news. In theorie zou België zeven parlementen en zeven regeringen moeten tellen: drie gemeenschappen + drie gewesten + één federale overheid = zeven parlementen en regeringen. Toch hebben we ‘maar’ zes parlementen en zes regeringen: het Vlaams Parlement en de Vlaamse Regering besturen zowel de Vlaamse Gemeenschap als het Vlaamse Gewest. Een kwestie van efficiënt bestuur, begrijpt u ? Zeg nu nog dat wij niet op de kleintjes letten.
Hooguit kan je zeggen dat we ze niet alle zes op een rijtje hebben. De kroon op het werk, de federale regering, ontbreekt namelijk nog. Gelukkig zijn er de vorst en zijn oudste dochter, onze toekomstige koningin, die onlangs haar achttiende verjaardag vierde. Via de televisie mochten we meegenieten. Tenslotte hebben we voor dat feestje zelf betaald. Alleen valt het te betwijfelen of die uitzending in de smaak viel van de nieuwe Vlaamse regering. Die wil namelijk een nóg neutralere openbare omroep en ze zal dat stimuleren door flink te korten in het budget van de VRT. Maar dergelijke rauwe, onversneden royalistische propaganda op de buis kan je bezwaarlijk neutraal noemen.
Er zijn kniesoren die jammeren dat neutraliteit niet te meten valt. Wat is me dat nu? Noem het dan ’realisme’ in plaats van neutraliteit. Dat realisme klinkt in onze contreien zo: ‘Het is niet realistisch om alle vluchtelingen op te vangen. Realistischer is het om te denken dat ze zullen wegblijven door het departement Asiel en Migratie tot op of over de rand van de criminaliteit te duwen, zoals ex-staatssecretaris Francken (N-VA) onlangs zelf toegaf’. Of nog: ‘Het is niet realistisch om de wachtlijsten in de zorgsector weg te werken. Want wie zal dat betalen? Toch niet de aandeelhouders van onze winstgevende bedrijven en banken? Want dan gaan die elders met hun kapitaal, en zitten wij zonder ‘jobs jobs jobs’ – noot van de auteur: dat is onze nieuwe nationale slogan, komt in de plaats van dat belegen en vooral onrealistische ‘L’union fait la force/Eendracht maakt macht’. En trouwens, ‘wat zullen Fitch en Standard & Poor’s ervan denken?’.
En dus krijgen we vooral beleidsdaden voorgeschoteld waarvoor we nooit hebben gestemd en die zelfs in geen enkel verkiezingsprogramma stonden, maar die tenminste ‘realistisch’ zijn. Zoals de verhoging van de pensioenleeftijd, de afschaffing van de woonbonus (de fiscale aftrek bij aankoop van een eerste woning) en binnenkort misschien zelfs een zevende staatshervorming. De obsessie van ’s lands grootste partij, de nationalistische en neoliberale N-VA, en haar gepantserde vleugel het Vlaams Belang, is namelijk te kunnen bewijzen dat België niet werkt.
Als prelude op een splitsing van het land wordt alvast gesleuteld aan een Vlaamse canon. Die zou moeten aantonen dat Vlaanderen niet zomaar een gewest is, maar een heuse natie. Daarbij stellen zich een paar problemen. Bijvoorbeeld dat het grootste deel van dat historische Vlaanderen ondertussen buiten het gewest en zelfs buiten het koninkrijk ligt, namelijk in Frankrijk en in Nederland. Als dat maar geen casus belli wordt. Dat Brabant (dus ook Antwerpen) en Limburg wel tot het gewest, maar bezwaarlijk tot dat historische Vlaanderen gerekend kunnen worden, is in vergelijking daarmee een mineur probleem. Maar dat de zuidgrens van het huidige gewest met die naam de resultante is van het feit dat het Romeinse leger het vertikte om nog verder noordwaarts op te rukken, omdat de moerassen die daar lagen, en de Menapiërs, Morini en Batavieren die daar leefden economisch oninteressant waren, is wel gênant.
De noordgrens is dan weer het product van het feit dat mijn stad in 1585 de duimen moest leggen voor de Spanjolen, die met hun meedogenloze Inquisitie een niet te onderschatten bijdrage hebben geleverd aan de sporen van hypocrisie en opportunisme die ook vandaag nog in onze Vlaamse volksaard waar te nemen zijn. De noordgrens werd getrokken door het moedige Berg Op Zoom, dat zich vroom hield en de Spaanse scharen wist te stuiten. Ook al niet iets om trots op te zijn. Enfin wij niet, jullie wel natuurlijk.
Maar goed, dat zijn bagatellen. Een beetje creatieve historici lossen dat wel op. Daar worden ze tenslotte voor betaald, want van de overheidsdotaties voor wetenschappelijk onderzoek aan onze universiteiten zullen ze het niet rooien.
In de mate waarin dat Vlaamse recht op zelfbeschikking al gehonoreerd werd heeft het ons alleen maar bittere vruchten opgeleverd. Het Vlaamse openbaar vervoer bijvoorbeeld, tien jaar geleden nog bij de meest performante collectieve vervoerssystemen in Europa, ligt aan diggelen. In mijn stad ben ik tegenwoordig even snel te voet op het werk als met de tram. Het is tenslotte maar vijf kilometer. Voor de duidelijkheid: in Brussel en Wallonië rijden de trams en de bussen wél. De ombudsman van De Lijn heeft ondertussen contact opgenomen met Google, met de vraag hem wat minder vindbaar te maken. Probleem opgelost.
Maar we gaan vooral verder op ons elan. In afwachting van de Grote Splitsing vermeien we ons met identitaire achterhoedegevechten. Zo merkte de liberale politica Sihame El Kaouakibi onlangs op dat ‘zeventig procent van de Antwerpse jongeren een migratie-achtergrond heeft, en dat ‘dus’ een hoofddoek toch totaal geen probleem kan zijn?’
Los van het feit dat een hoofddoek inderdaad geen probleem is zolang deze niet in strijd is met de neutrale kledingcode bij de overheid, het is uiterst bedenkelijk dat Sihame:
de migratie maar meteen herleidt tot die uit Noord-Afrika en het Midden-Oosten,
en de identiteit van die nieuwkomers dan ook maar meteen herleidt tot de islam,
en die religie vervolgens herleidt tot één bepaalde salafistische strekking die vasthoudt aan de hoofddoek.
Een knap staaltje van reductionisme – een Vlaams Belanger zou dit net zo hebben kunnen herleiden als El Kaouakibi. Be careful what you wish for, liberale politici …
Vrij Links is een meerstemmig platform. Tenzij anders vermeld, spreken auteurs op persoonlijke titel.
