Wappies en wokies zijn bevlogen. Of beter gezegd, boos. Ze zijn groepsgewijs boos. De een op ’de witte man’ en de ander op ’de elite’. Ze zijn boos omdat de tegenpartij kwaadaardig zou zijn en de bron van alle kwaad.
Wappies en wokies hebben een grondige hekel aan dit land. Aan het land zoals zij dat zien. Ze houden wel van hun eigen utopische variant ervan. Een variant die nooit bestaan heeft of zal bestaan.
Het echte land, dat van de rechtsstaat en de moderne gezondheidzorg, daar hebben ze de pest aan. Dat is het land van Klaver en Kaag volgens de wappies, of, volgens de wokies, het land van het witte plebs uit de provincie met broodbaantjes, dat kratjes bier stapelt en raar praat.
Wokies hebben, heel kort door de bocht gesteld, een hekel aan de armen en wappies aan de rijken. Samen haten ze elkaar en Nederland.
Het is moeilijk om je van de wokies en wappies niets aan te trekken. Ze zijn klein in aantal maar vanuit hun ’bevlogenheid’ zijn ze heel actief en zichtbaar. Als honderd wokies zich ergens over opwinden weten ze ze de krantenkolommen wel te vinden met het nieuws dat er ’ophef’ is, of dat iets ’problematisch’ is. Dat moet de lezer dan filteren richting de realiteit. En die realiteit is dan dat er een paar wokies ergens boos over zijn en dat die ophef fictief is.
In fantasie-uitdossing op grasveld
Net als bij de wappies. Die staan met een paar honderd man in fantasie-uitdossing op een grasveld verzetje te spelen en dat is dan in hun wereld een volksopstand. In hun wereld spelen die andere 17 miljoen mensen die niet op dat grasveld staan geen rol. Zelfde patroon dus als bij de wokies. De meerderheid denken ze weg. Dus in hun wereld is de ophef over een woord of de volksopstand tegen een dictatuur echt.
Hoe zeldzaam wokie en wappie ook zijn, ze zijn wel een symptoom.
Ze zijn een symptoom van maatschappelijke onthechting. Van een verlies aan vertrouwen in het land. De wappies wantrouwen de instituten, de wokies het volk. En de instituten en het volk zijn samen het land.
De wokies kennen het volk dat ze haten niet. Ze wonen er vaak ver vandaan in comfortabele witte wijken. De instituten kennen ze vaak wel. Hun ouders en diens ouders en de ouders van hun vrienden en vriendinnen maken vaak deel uit van die instituten.
Fantasieën over kwaadaardigheid
Wappies daarentegen staan mijlenver van die instituten en hebben mede daardoor er de meest diabolische voorstellingen van. Hun fantasieën over de extreme organisatiegraad van de elite en de kwaadaardigheid van iedereen die daar deel van uitmaakt gaan heel ver.
Wat wokies en wappies gemeen hebben is dat beide groepen niet bepaald de scherpste messen uit de lade zijn, c.q. het buskruit niet hebben uitgevonden. Binnen hun groepen stijg je in hiërarchie wanneer je strenger in de gekteleer bent dan de concurrenten binnen de groep. Bij de wokies heb je dan meer zeggenschap over gemeenschapsgelden en bij de wappies mag je dan op de fiets met het propellertje zitten en mag je de eerste vraag aan Thierry of Willem Engel stellen.
Wappie en wokie zijn een symptoom, zei ik al eerder. Een symptoom van onthechting. Van verlies van gemeenschapszin. En die gemeenschapszin verdwijnt steeds meer naarmate inspraak verdwijnt.
Door politieke schaalvergroting en internationalisering lijkt het verlies aan inspraak een onvermijdelijk proces.
Inspraak van volk
Maar het gaat om de mate waarin en de snelheid waarmee de inspraak verdwijnt.
De technocratie en de bijbehorende lobbycratie wint ook door de internationalisering steeds sneller terrein. Netwerkcorruptie groeit en de burger heeft steeds meer het gevoel geen deel van de besluitvorming te zijn.
Het herstel van inspraak is een belangrijk wapen tegen wokisme en wappieisme. De komende jaren gaat de fysieke Tweede Kamer op de schop. Laten we hopen dat, wanneer de renovatie klaar is, in de nieuwe Kamer ook de inspraakfunctie van de volksvertegenwoordiging een opknapbeurt heeft gehad.
Deze column verscheen eerder bij de Telegraaf en is hier met toestemming van, en dank aan, de uitgever en Eddy Terstall gepubliceerd door Vrij Links.
Foto: 7 maart 2021, Amsterdam, protest tegen de coronamaatregelen. Fotografie: foto-pixel.web.de, via depostiphotos.com
Vrij Links is een meerstemmig platform. Tenzij anders vermeld, spreken auteurs op persoonlijke titel.
