Ons conflict is als geen ander. Ons conflict lijkt oneindig. Het begin is al achter de horizon verdwenen en het einde lijkt nog niet in zicht. Ons conflict kan niet één winnaar en één verliezer hebben, we kunnen slechts samen winnen of verliezen. Het verlies van de een zal de onvermijdelijke ondergang van de ander betekenen. Israël en Palestina. Twee kanten van dezelfde medaille. De IDF-trui van mijn halfbroer hangt in mijn kast. Hangt er een keffiyeh in de jouwe? Voor een blind persoon slechts twee stukken stof. Voor ons twee symbolen van patriottisme en angst, liefde en haat.
Onze buitenstaande medestanders zijn vaak valse vrienden. Een escalatie daar wordt gevolgd door geschreeuw hier. Deze schreeuwers zijn meestal mensen die hun mening al klaar hebben liggen en weigeren elk incident individueel te bekijken. Het zijn noch Israeliërs, noch Palestijnen, maar mensen die ons conflict kapen om het te incorporeren in hun bredere politieke arsenaal. Mensen die weinig baat lijken te hebben bij een vrede, en wiens idee van vrede meestal een extreme nulsomspel oplossing is. Ze lijken vaak voor ons te spreken. Niet infrequent voel je dat moslimangst of Jodenhaat hun mening beïnvloedt. Onze buitenstaande medestanders praten onze fouten goed en de tegenstanders verharden ons. Twee kleine duiveltjes zitten op onze schouder. Zij gaan ons conflict niet oplossen, dat kunnen alleen wij.
Dus, Palestijn – vijand, vreemdeling, vriend, familie – hoe zie je mij en hoe denk je dat ik jou zie? Hoe gaat het met je? Hoe ziet jouw dag eruit? Misschien dromen we ’s nachts van dezelfde stranden en eten we overdag dezelfde gerechten. Muren, vluchtelingenkampen, checkpoints. Boycots, raketten, schuilkelders. Laten we niet armpje drukken en elkaar proberen te overtreffen. Laten we elkaars muziek luisteren en elkaars boeken lezen. Laten we kennismaken met elkaars wereld.
Foto: Harut Movsisyan via Pixabay
Vrij Links is een meerstemmig platform. Tenzij anders vermeld, spreken auteurs op persoonlijke titel.
