Een ware (sociale)mediastorm raasde de afgelopen dagen naar aanleiding van de Nashville verklaring over Nederland. Geluiden die het manifest ondersteunen verdronken in het veel luidere geluid van afkeuring. Dat zou toch hoopvol moeten stemmen. In de kakofonie viel mij echter een ander geluid erg op.
Het geluid om het op te nemen voor de kleine groep christelijken die het manifest steunden door de ophef te veroordelen.
Het is een geluid dat je vaker hoort wanneer het om LGBT-gerelateerde zaken gaat. Het is het geluid van een groep mensen die, zodra er maar een hint van intolerantie bij een moslim te bespeuren valt, over elkaar heen buitelen met (ver)oordelingen. Het is het geluid dat je moet kiezen: of de intolerante moslims zijn erger, of de overige homofoben. Het is het geluid dat ‘gendergedram’ onze maatschappij sloopt. Het is het geluid van neo-conservatieven, ‘realisten’ of zogenaamde ‘spreekbuizen namens het volk’.
Het zijn de bloggers die spreken over ‘progressieve dogma’s van de dwingende LGBTQ-lobby’, de journalisten die niet verder komen dan whatallahboutims (de ophef heeft in ieder geval een prachtige taalparel opgeleverd) en briefjesschrijvers die van spontane blindheid niet zien dat het wel heel erg stil is bij bepaalde partijen maar wel bezorgd zijn om het feit dat Nederland overspoeld zou raken met homohatende mensen vanwege het verdrag van Marrakesh. Maak je daar maar eens zorgen over, homo’s! Schaakmat!
Set van ideeën
Er is een set van ideeën die vaak voorkomt bij deze zogenaamde realisten. Het is vaak anti-immigratie, anti-EU en een hang naar ‘vroeger’, want ‘toen was alles beter’.
Vaak steunen deze ‘realisten’ dubieuze buitenlandse leiders. Bijvoorbeeld een Orbán, de premier van Hongarije. De verklaring voor deze steun is in eerste instantie zijn anti-migratiegeluid, alsook zijn opstelling richting de Europese Unie. Gelegitimeerde kritiek op Orbán, zeker wat betreft het onderschrijven van de waarden van deze Europese Unie, wordt niet gewaardeerd.
Orbán is echter ook een voorvechter van zogenaamde ‘christelijke waarden’. Dit vertaalt zich in de praktijk als ‘opkomen voor het traditionele gezin’ wat natuurlijk gewoon een middelvinger is richting LGBT-ers.
Naast Hongarije is het binnen de Europese Unie nog lang niet een unie van gelijke rechten. Kijk naar Polen met de grote invloed van de Katholieke Kerk, maar ook een Angela Merkel die tegen het openstellen van het huwelijk voor paren van hetzelfde geslacht heeft gestemd.
Buiten Europa, bijvoorbeeld in Brazilië, is Jair Bolsonaro president geworden. Ook hij beroept zich op joods-christelijke waarden terwijl volgens hem ‘homoseksuele fundamentalisten heteroseksuele kinderen hersenspoelen om homo of lesbisch te worden om die fundamentalisten in de toekomst seksueel te bevredigen.’
‘Joods-christelijke waarden’ is ook in Nederland een veel gebruikte term om aan te geven waar onze Nederlandse waarden op gebaseerd zouden zijn. Regelmatig als een stok om mee te slaan richting mensen (lees moslims) die deze waarden niet zouden onderschrijven. In veel gevallen gaat het dan om homofobie.
Het wrange en het paradoxale of hypocriete is natuurlijk dat zo’n Nashville-verklaring gebaseerd is op dat soort traditionele waarden. En opeens wordt de ophef veroordeeld als ‘laf’ (omdat het veilig zou zijn om kritiek te hebben op christelijk gedachtegoed in plaats van de islam).
Maar de Nashville-verklaring is een homofoob stuk. Het verklaart je ‘zijn’ als een zonde. Hoe pijnlijk moet dat wel niet zijn voor mensen die opgroeien binnen een streng-christelijke omgeving. Het is dan toch logisch dat je zo’n verklaring en het gedachtegoed eromheen bekritiseert? Volgens deze groep dus niet. Het is vrijheid van meningsuiting, het is maar een kleine club (dat geldt dan weer niet wanneer het moslims betreft) en het is ‘virtue signalling’: kijk mij eens goed zijn (dat is ook fout tegenwoordig).
Als je rechtlijnig wilt zijn in veroordeling van homofobie, maak je geen onderscheid waar het vandaan komt. Dát zijn de nieuwe Nederlandse waarden, dát is de nieuwe traditie.
De voorvechters voor het behouden van oude tradities, of dat nu joods-christelijke, islamitische of jaren-50-spruitjesluchttradities zijn, moeten nog erg wennen aan de nieuwe traditie: de regenboogtraditie.
‘We’re here, we’re queer. Get used to it’
Afbeelding: Jason Leung / Unsplash
Vrij Links is een meerstemmig platform. Tenzij anders vermeld, spreken auteurs op persoonlijke titel.
