Binnenkort geen reclames meer die verspillende, vervuilende of CO2 uitstootverhogende producten aanprijzen in de Amsterdamse metro. Bijvoorbeeld geen advertenties meer voor goedkope vluchten.
Met andere woorden, ’het plebs’ mag niet meer vliegen, zette ik daarop treiterend op twitter. Ik schrijf dat dan met wat ironie, maar ook het is wel deel van een patroon.
De gegoede burgerij, die wat meer met milieu en andere globale problemen bezig is dan de zwetende klasse, wentelt de gevolgen van haar wereldreddende plannen wel vaak erg makkelijk af op de mensen in de wat minder rijke en minder witte wijken.
Bevlogen zonder offers
Nimby-links heet dat in de Angelsaksische wereld. Not in my backyard. Bevlogenheid zonder offers. Een voorstel als ’laten we per burger nog maar maximaal twee vluchten per jaar toestaan’ zal niet snel uit de Nimby-koker komen. Want dan moet er zelf namelijk ook een offer worden gebracht en dat is niet de bedoeling. Minder goedkope vluchten raakt hen niet zo, maar minder vliegen over de hele linie wel.
Zo heeft de wereldverbeterende klasse vaak de mond vol over de opwarming van de aarde. En dat is op zich verstandig want er is toch wel brede consensus over het feit dat meer CO2 leidt tot opwarming van de aarde. Alleen hebben de milieubewuste wittewijkers ook zeer afgekaderde ideeën over hóe het energiebeleid eruit moet zien om dat te bereiken en met welke instrumenten. Namelijk via windmolens en zonne-energie.
De meningen over of dat de juiste route is om de uitstoot te verminderen lopen uiteen, maar het is wel het pad dat ze uitgestippeld hebben.
Kernenergie
De vraag of zon en wind of kernenergie leidend moet zijn is een technische vraag die wat mij betreft niet gepolitiseerd moet worden, maar we kunnen vaststellen dat wind en zon de voorkeur heeft bij de meeste bewoners van progressieve witte wijken.
Dan zou je dus denken dat, wanneer er windmolens gepland worden aan de einder waar hun ruime woningen op uitkijken, men daar geen bezwaar tegen zou hebben. Want zonder windmolens verdrinken immers hun kinders kinderen.
Maar nee. De goedbenetwerkte bewoners van de wijk weten het dan voor elkaar te krijgen dat de windmolens elders en in het blikveld van derden worden opgesteld. Derden die daar ook niet om gevraagd hebben, maar niet de toegang hebben tot het soort netwerk waardoor plaatsing kan worden voorkomen.
Ik kan niet anders dan er moeite mee hebben dat in het Nieuwgroene Amsterdam er ongroene advertenties uit de metro worden geweerd, terwijl de partij die de motor is achter de groene revolutie wel akkoord is gegaan met biomassacentrales in en rond de stad.
Biomassa, waarvoor vele bossen hier en elders worden leeg gekapt. Biomassa, waardoor de CO2-uitstoot extreem wordt verergerd, maar die wordt ingezet omdat het verbranden van biomassa boekhoudkundig als ’groen’ staat aangemerkt. Alleen niet in de echte wereld. Door het verstoken van biomassa wordt de rekening aan CO2-schuld letterlijk en figuurlijk doorgeschoven naar de volgende generatie.
Eigen bubbel
Als je dat als lokale politiek hebt laten gebeuren ben je niet serieus te nemen wanneer je afkondigt dat er op Amsterdamse metrostations geen reclame mag worden gemaakt voor vervuilende en uitstootverhogende producten.
Ik vraag me toch steeds vaker af of bestuurlijk Nederland er wel voldoende bij stilstaat hoe er buiten de eigen bubbel tegen het grotere plaatje wordt aangekeken. Ik vrees toch echt van niet.
Deze column verscheen eerder bij de Telegraaf en is hier met toestemming van, en dank aan, de uitgever en Eddy Terstall gepubliceerd door Vrij Links.
Foto: Senohrabek/Depositphotos
Vrij Links is een meerstemmig platform. Tenzij anders vermeld, spreken auteurs op persoonlijke titel.
