De gruwelijke aanslagen onlangs in Frankrijk en Oostenrijk zijn slechts de meest recente toevoegingen aan talloze islamistische terreuraanslagen wereldwijd. De meeste daarvan worden gepleegd in het Midden-Oosten, Afrika en Zuid-Azië: de slachtoffers zijn vooral moslims – of zij die moslims worden geacht te zijn door de loterij van waar je wiegje stond.
Alleen al dit jaar zijn er duizenden mensen gestorven of gewond geraakt in scholen, boerendorpen, hotels, tempels, moskeeën, overheidsgebouwen, op markten of rotondes; in bussen, in auto’s in Afghanistan, Tsjaad, Irak, Mali, Niger, NIgeria, Pakistan, de Filipijnen, Somalië, Syrië …
In mei van dit jaar kwamen 24 vrouwen, kinderen en pasgeboren baby’s om het leven toen islamisten een aanslag pleegden op de kraamafdeling van een ziekenhuis in Kabul. Deze week nog werd een man in Bangladesh, beschuldigd van ‘respectloosheid’ jegens de Koran van de moskee, gelyncht, zijn lichaam werd in brand gestoken; en 35 mensen werden gedood toen islamisten de universiteit van Kabul bestormden in een uren durende aanslag die studenten in hun eigen bloed in de klaslokalen liet liggen.
Op de jaarlijkse lijsten met doden – van tientallen jaren – staan nog niet eens de mensen die legaal om het leven zijn gebracht door islamistische staten, zoals Iran of Saoedie-Arabië, met daden die als terreur jegens de eigen bevolking beschouwd zouden moeten worden. In november is het een jaar geleden dat zeker 1500 demonstranten werden gedood door het Iraanse regime tijdens de protestdemonstraties van 2019, terwijl anderen lange gevangenisstraffen uitzitten of hun dagen slijten in een dodencel.
Het doel van terrorisme, zowel dat van de staat als van andere actoren, is het zaaien van angst omwille van politieke doeleinden. Het islamistische doel – net als dat van alle andere extreemrechtse bewegingen – is hun politieke, totalitaire systeem dwingend op te leggen; en geweld is daarbij een doel op zich. Hun terreur is erop gericht dat je je uit angst onderwerpt. Ze is erop gericht om elke twijfel en tegenspraak de mond te snoeren en om alle individuele vrijheden en keuzes weg te vagen.
Zoals de Algerijnse sociologe Marieme Helie Lucas zegt:
“In zekere zin zijn wij bevoorrecht, wij uit de zogeheten islamitische landen: ons wordt bespaard dat extreemrechtse islamistische misdaden worden goedgepraat ‘want racisme’ … Religie is hier de dekmantel voor extreemrechtse politieke krachten; zoals de Nazi’s met hun Arische ‘ras’ gelooft islamistisch extreemrechts dat zij tot de superieure religie behoren; zoals Italiaanse fascisten zich op de Glorieuze Geschiedenis van Rome beriepen,zo beroepen zij zich voor hun zelfbenoemde superieure status op een mythisch verleden: de Gouden Tijd van Islam. Net zoals fascisten en nazi’s.
Net zoals fascisten en Nazi’s, geloven zij dat die superioriteit hen het recht en de plicht geeft om wat zij zien als ‘Üntermenschen’ fysiek uit te roeien – die, opvallend genoeg, tussen de Tweede Wereldoorlog en nu heel erg hetzelfde zijn gebleven: de joden en andere ‘inferieure rassen’, communisten e.a. – waaraan ons huismerk van fascisten en Nazi’s nog de kafirs toevoegt. Naast nog heel wat andere overeenkomsten, wijzen ze allemaal de vrouw haar plaats: keuken, kinderkamer en kerk – of, in ons geval, moskee.”
De cartoons van Charlie Hebdo, de vrijheid van meningsuiting of laïcité de schuld geven van het ‘provoceren’, het uitlokken van de recente terreuraanslagen in Frankrijk is net zo ethisch corrupt als de lengte van haar rokje de schuld geven van het ‘uitlokken’ van haar verkrachting.
Alles ‘provoceert’ hen – wat we dragen, welke muziek we beluisteren, met wie we sex hebben, wat we denken, hoe we liefhebben en ademen.
Al onze menselijke waarden, gedachten en handelingen zijn blasfemie volgens hen.
Het gedicht In deze doodlopende weg, van de Iraanse dichter Ahmad Shamlu, verwoordt dit goed:
Waag het niet om na te denken
want dit zijn vreemde tijden, mijn lief
De man met zijn vuist op de deur
in het holst van de nacht
komt om de lamp te doden
Licht moeten we verbergen
achter in het huis
Al meer dan veertig jaar sterven er mensen in het Midden-Oosten, Azië en Afrika onder de handen van islamisten. Onze muziek, onze cultuur, onze tradities, van kleurrijke kleding tot dansen, onze lichamen, onze stemmen, hele generaties zijn weggevaagd door deze beweging.
Wanneer zal de wereld eindelijk eens ondubbelzinnig onze fascisten aanklagen, in plaats van het onverdedigbare te verdedigen door onze doden de schuld te geven van het ‘provoceren’ van de misdaden die tegen hen begaan werden? Als zij maar niet hadden beledigd, als zij maar niet tere gevoeligheden hadden gekwetst.
Het is glashelder: de echte provocaties en beledigingen zijn niet meningen of expressies of gedachten – maar geweld, bedreiging en moord.
Dit artikel is week verschenen als Muslims are the primary victims of Islamism op het platform van Maryam Namazie. Met haar toestemming hier gepubliceerd zoals vertaald door Marieke Hoogwout
Afbeelding: mamun11021981 / Depositphotos.com
Vrij Links is een meerstemmig platform. Tenzij anders vermeld, spreken auteurs op persoonlijke titel.
