Maandag werd voor de vierde keer de aanslag op Charlie Hebdo herdacht. Je zou hopen dat we in vier jaar iets vooruit zijn gekomen, maar het valt verschrikkelijk tegen. Religieuze zeloten blijken steeds weer opnieuw grote moeite te hebben met de concepten ‘tolerantie’, ‘naastenliefde’ en ‘mijn vrijheid houdt op waar de jouwe begint’.
Ook in deze week was er weer heel wat religieuze dwangmatigheid naar de medemens toe. Eerst was er de Nashville Verklaring, een weliswaar geweldloos, maar ook harteloos en met andermans seksualiteit geobsedeerd bemoeidocument. Het zegt iets over de toestand in de wereld dat nogal wat mensen dit geen ‘haat’ of zelfs maar ‘intolerantie’ wilden noemen, omdat er niet tot geweld werd opgeroepen. Dan ligt je lat voor ‘niks mis mee’ wat laag, zal ik maar zeggen. Je zult er als op hetzelfde geslacht vallende jongere maar in opgroeien, nietwaar?
Maar amper had Tunahan Kuzu Nashville gretig aangegrepen om zijn favoriete verwijt – ‘DUBBELE MAAT!!’ – de wereld in te slingeren (waarbij hij natuurlijk voor het gemak voorbijging aan de massale shitstorm der verontwaardiging), of Haags raadslid Arnoud van Doorn plaatste al een heuse oproep tot ‘vernietiging van tegenstanders van de islam‘ op Twitter. Volkomen normaal, vond Van Doorn, wiens lat duidelijk nóg een stuk lager ligt.
Intussen in Thailand barricadeerde de doodsbange 18-jarige Rahaf, wanhopig vechtend voor haar leven, haar hotelkamerdeur. Via Twitter smeekte ze de wereld om asiel, veilig weg van haar broers die volgens de religieus-geïnspireerde wetten van haar vaderland elke beslissing in elke stap van haar hele leven mogen micromanagen. Bij uitzetting zou ze voor haar leven moeten vrezen.
Toch bleek dit alles uiteindelijk slechts een aanloopje naar het grootste religieuzefanatennieuws van deze week. Want de beelden van terreurverdachten die als kinderen in een speelgoedwinkel zo blij waren met hun kalasjnikovs en bomvesten, en in hun Limburgs vakantiehuisje vast een beetje oefenden voor een bloederige aanslag, moesten toen nog uitlekken.
En nu bemerk ik iets heel raars in mijzelf. Rond de Nashville Verklaring en om het lot van Rahaf voelde ik onvervalste, pure boosheid, om de religieuze intolerantie, om de obsessieve bemoeizucht jegens LGBT-mensen en/of vrouwen.
Maar bij het krankzinnige, gewelddadige uiterste – mannen die staan te popelen om voor hun Allah een bloedbad aan te richten, voor de zoveelste keer na die verschrikkelijke januaridag in Parijs – is het welhaast ijzig stil in mij.
Ik ben murw. Ik ben moe. Tegen Nashville en Van Doorn kon ik me uitspreken. Voor Rahaf kon ik mijn mini-zuchtje bijdragen aan de Twitterstorm die haar veiligheid toeblies.
Maar wat moet ik tegen mannen met kalasjnikovs?
Er helpt geen woede, geen tweet, geen hashtag. Geen bloemen, geen Imagine, geen waxine, geen reet.
Behalve dan maar doorgaan. Doorgaan met alles. Omdat we deze week de cartoonisten van Charlie Hebdo herdenken die niet bogen.
En omdat dit:
‘Er zijn honderdduizenden mensen, binnen moslimgemeenschappen in het westen, en binnen islamitische landen wereldwijd, die kritisch zijn jegens op religie gebaseerde reactionaire ideeën en beleid en instituties; schrijvers, cartoonisten, politiek activisten, die elke dag hun leven in de waagschaal stellen door blasfemie-wetten te tarten, die opkomen voor gelijke rechten, die vechten voor democratische vrijheden.
Voor deze progressieve stemmen is het bekritiseren van religie net zo min ‘omlaag trappen’ als het bekritiseren van racisme. Het zijn deze progressieve mensen die we verraden met de eis om ‘kwetsende uitingen te verbieden.’
– Kenan Malik, in: Charlie Hebdo: One Year On
Foto: via Pixabay
Vrij Links is een meerstemmig platform. Tenzij anders vermeld, spreken auteurs op persoonlijke titel.
